W jaki sposób Nickelback stał się „najbardziej znienawidzonym zespołem na świecie”? Oto prawdziwa historia

Dziwna i fascynująca historia Nickelback, multiplatynowego, stadionowego zespołu rockowego, który stał się jednym z najbardziej znienawidzonych zespołów na świecie.

Nickelback (źródło: Getty Images)

Jeśli chodzi o zespoły, Nickelback jest w wyjątkowej sytuacji. Po The Beatles są drugim najlepiej sprzedającym się zagranicznym aktorem w Stanach Zjednoczonych od 2000 roku. Zespół sprzedał ponad 50 milionów albumów na całym świecie i znalazł się na siódmym miejscu listy najlepszych artystów dekady Billboardu, a cztery albumy znalazły się na liście najlepszych albumów Billboardu dekady.

czy Teresa i Larry wciąż są razem?

Podczas występów na żywo przez ponad dekadę wyprzedali stadiony, w tym legendarny nowojorski Madison Square Garden i Strona Wikipedii zawierająca listę nagród i osiągnięć z pewnością nie jest odgałęzieniem. Nie mógłbyś przeżyć pierwszej dekady XXI wieku, nie słysząc co najmniej jednego charakterystycznego akcentu Chada Kroegera (bardziej jak kilkaset razy). Czy to w radiu, w lokalnym pubie, na house party, w centrum handlowym czy nawet w windach, muzyka zespołu była wszechobecna i przenikała prawie wszystkie przestrzenie.

Po The Beatles, Nickelback jest drugim najlepiej sprzedającym się zagranicznym aktorem w Stanach Zjednoczonych od 2000 roku. (Źródło obrazu: Getty Images)

Jednak Nickelback wyrobił sobie reputację jednego z najbardziej znienawidzonych zespołów na świecie. Wystarczy rzut oka na tysiące memów na ich temat, aby dowiedzieć się, jak daleko idąca i powszechna jest nienawiść do zespołu. W rzeczywistości to prawie tak, jakby nienawiść do zespołu była siłą trybalizującą w Internecie, co oznacza, że ​​dwoje nieznajomych może przełamać lody i poczuć się komfortowo, gdy uznają, że obaj nie mogą znieść Nickelbacka!

Więc w jaki sposób ten certyfikowany, wielokrotnie nagradzany platynowym rockowym aktorem został tak szeroko odrzucony, a nawet zdobył nagrodę NME dla najgorszego zespołu w 2003 roku? Oto dziwna i fascynująca historia zespołu, którego wszyscy uwielbiają nienawidzić.

Zespół sprzedał się do złej wytwórni

W połowie lat dziewięćdziesiątych, kiedy świat rocka wciąż opłakiwał stratę Kurta Cobaina, Chada Kroegera i firmy (czy ktoś może nawet wymienić pozostałych trzech facetów bez wpisywania go w Google?), Zaczął jako zespół coverowy o nazwie The Village Idiots w małej miasto Hanna, Alberta, Kanada.

Growlujący głos Kroegera i inspirowane metalem brzmienie zespołu wyróżniały się w tamtym czasie i podobnie jak większość garażowych zespołów w połowie lat 90-tych, grali takie zespoły jak Metallica. Chad Kroeger wkrótce zdecydował się napisać własne utwory - zespół wydał własną EPkę o nazwie Hesher w 1996 roku, a także LP o nazwie Curb w tym samym roku. Jeśli posłuchasz utworów z obu tych wydawnictw, możesz dostrzec ich mocniejszy rockowy wpływ, brzmienie, które było dostrojone do ich współczesnych, odnoszących sukcesy, takich jak Soundgarden czy Bush.

Ale jak małe pole do ewolucji mieli, zespół odrzucił, kiedy w 1999 roku podpisali kontrakt płytowy z Roadrunner Records, ich brzmienie szybko zmieniło się w kierunku bardziej typowego, przyjaznego dla radia stylu popu, z zniekształconym gitarowym riffem lub dwoma wrzuconymi do mieszać.

Okazało się, że pierwsza schadzka z komercyjnym uznaniem dla Nickelback była jak siedzenie na szczycie slajdu i czekanie na pchnięcie. I co to było za pchnięcie!

Jak się okazało, Roadrunner nie pasował do brzmienia zespołu. Roadrunner Records powstała w 1980 roku jako wytwórnia rodzącego się wówczas heavy metalu. Dziesięć lat później umacniali się jako prekursorzy odrodzenia muzyki metalowej, gdy legendy metalu, takie jak Slipknot, Sepultura i Machine Head, wskoczyły na modę.

W przeciwieństwie do tego, brzmienie Nickelbacka, które choć było nieco bardziej rockowe we wczesnych latach (chociaż nigdzie w tej samej lidze, co te wielkie metalowe zespoły), znajdowało się okrakiem na granicy między typowym trój-akordowym rockiem a popem.

Gitarzysta Nickelback, Ryan Peake, omówił, dlaczego podpisali kontrakt z Roadrunnerem zamiast z inną wytwórnią, stwierdzając, że chcieli tego bardziej niż ktokolwiek inny i to było dobre uczucie. [Inne miejsca] czułem się jak wytwórca kiełbasek.

Tak więc formuła zespołu oparta na singlach i stosunkowo łagodniejszy dźwięk już kosztowała ich poważną wiarygodność.

Przez lata nie chcieli ewoluować ani eksperymentować

W przeciwieństwie do większości współczesnych zespołów, które nieustannie są w drodze, aby na nowo odkryć swoje brzmienie i styl, Nickelback popełnił straszny błąd, decydując się grać bezpiecznie. Po ich pierwszym ogromnym hicie, „How You Remind Me” z 2001 roku, Chad Kroeger wraz z zespołem kontynuowali pisanie tak samo brzmiących utworów, które nie miały żadnych innowacji. Ich podejście było podobne do boysbandu: napisz optymistyczny singiel, wypuść chwytliwy singiel, spłucz, powtórz - prawie bez wysiłku, by ze smakiem połączyć ze sobą piosenki na albumie.

W Internecie jest zbyt wiele filmów, aby to udowodnić. Oto jeden taki przykład poniżej. Film odtwarza „How You Remind Me” na lewym kanale i „Someday” na prawym kanale. Dwie piosenki zostały napisane w odstępie dwóch lat. Nawet jeśli obie piosenki grają w tym samym czasie, są tak cholernie podobne, że nawet nie dezorientują zmysłów. Spróbuj zrobić to samo z kimś takim jak Radiohead, a prawdopodobnie dostaniesz mdłości w ciągu kilku sekund!

Nickelback jest jednym z najlepiej sprzedających się zespołów na świecie, ale ostatecznie to, co sprawia, że ​​tracą wiarygodność, to pisanie piosenek. Nawet w świecie popu artyści lubią zachować świeżość, zmieniając rzeczy tu i tam i znajdując nowe haczyki. Ale nie Nickelback! To tak, jakby zespół utknął w kapsule czasu w 2001 roku iz każdą piosenką przeżywa na nowo ten sam moment.

Radio zabiło niedoszłego „Rockstar”

Istnieje poczucie ironii, jeśli chodzi o upadek Nickelback. Trzy największe hity zespołu, „How You Remind Me”, „Rockstar” i „Photograph” przyjęły frazę o dużej rotacji i nadały jej nieprzyzwoite nowe znaczenie. Według Billboard, „How You Remind Me”, podpisowa piosenka zespołu została zagrana w wyczerpujący sposób 1,2 miliona razy w latach 2001-2009. Biorąc pod uwagę fakt, że piosenka nadal jest nadawana do dziś, nie będzie wielkim zaskoczeniem, jeśli może osiągnąć kolejne 1,2 miliona odtworzeń do czasu, gdy minie ta dekada.

Tylko tyle może znieść słuchacz, jeśli ta sama, powtarzalna melodia jest odtwarzana w kółko. W pewnym momencie jest się skazanym na pęknięcie. Więc w pewnym sensie to ich popularność zapoczątkowała pierwszą falę krytycznego nastawienia do zespołu.

ti i malutka wartość netto 2016

Telewizja też nie pomogła ...

Jakby radio nie wyrządziło wystarczająco dużo szkody Nickelback, telewizja nie wyświadczyła im żadnej przysługi, a tylko dodała więcej soli do świeżej rany. Już w 2003 roku Comedy Central prowadziła dobrze reklamowany program panelowy „Tough Crowd with Colin Quinn”. W programie wzięło udział czterech komików, którzy dyskutowali na temat aktualnych wiadomości. W jednym z odcinków komik Brian Posehn poruszył badanie, które wiązało brutalne teksty z gwałtownymi zachowaniami. Żartował: „Nikt nie mówi o badaniach, które pokazują, że zła muzyka sprawia, że ​​ludzie są agresywni, tak jak [słuchanie] Nickelback sprawia, że ​​chcę zabić Nickelbacka”.

Klip z żartu zamienił się w promocję, która trwała podczas przerw reklamowych na kanale przez kilka miesięcy. Każdy, kto oglądał Comedy Central w tym czasie, musiał to kiedyś zobaczyć. Nawet jeśli nie zwracałeś uwagi, ten żart musiał jakoś pozostać w twojej podświadomości. Nagle fajnie było zgrać Nickelback!

Treści liryczne Nickelbacka są otwarcie seksistowskie i w złym guście

Treści liryczne Chada Kroegera nie pomogły naprawić wizerunku Nickelbacka. W rzeczywistości stało się zupełnie odwrotnie. W swoich piosenkach otwarcie uprzedmiotawia kobiety, redukując je do szeregu działań i części ciała mających na celu spełnienie własnych pragnień i fantazji. Czasami te opisy zanurzają się w mroczniejsze terytoria z obrazami wskazującymi na przemoc i wykorzystywanie, ale zamiast być introspekcyjnym lub odkupieńczym, gdy dotykają tych tematów, Kroeger po prostu pozwala latać bez smaku i żadnego taktu.

To coś w rodzaju dokładnego przeciwieństwa Alexa Turnera z Arctic Monkey, który potrafi wziąć praktycznie każdy rodzaj pornografii i zamienić go w fajną i chwytliwą linię.

W „Wyobraziłem sobie”, po tym, jak wspomniał, że lubi kobiece spodnie wokół jej stóp, Kroeger nuci, że „lubi sposób, w jaki nadal mówisz proszę / kiedy patrzysz na mnie”. Niezbyt subtelne, prawda? Przejrzysto zatytułowana oda do Billa Clintona `` Something in Your Mouth '' podnosi mizoginię jeszcze wyżej: `` Jesteś o wiele fajniejszy, kiedy nigdy jej nie wyciągasz / `` Bo wyglądasz o wiele ładniej z czymś w ustach '' on śpiewa.

Takie teksty nie są fajne na początek. Dodajmy do tego wzrost milenialsów w erze bycia „PC” i „obudzeniem”, a to doskonały przepis na bycie magnesem dla cegieł.

Okropne zrozumienie wizerunku gwiazdy rocka przez Chada Kroegera

Będąc frontmanem, Chad Kroeger odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu wizerunku zespołu. Zamiast zwracać uwagę na wdzięk, a nawet na bezmyślną lekkomyślność gwiazdy rocka, Kroeger wielokrotnie angażuje się w działania, które sprawiają, że przypomina bardziej brata niż profesjonalnego muzyka. Co jest gorsze? Lubi się tym chwalić!

Pewnego razu w wywiadzie dla Playboya Kroeger opowiedział o tym, jak „poszedł na siebie” na darmową skrzynkę piwa i chwalił się swoimi umiejętnościami upijania się.

- Wypiłem kiedyś 13 koron z rzędu w Cabo San Lucas - powiedział. - Mała klapka, która uszczelnia twój żołądek i zapobiega cofaniu się jedzenia do gardła, spieprzyłem to. Mogę zdjąć Coronę w pięć lub sześć sekund.

W innym wywiadzie z Zdrowie mężczyzn w 2012 roku frontman Nickelback zapłacił kiedyś jednemu z techników bębnów zespołu za wbicie swojego penisa w łopatki wentylatora elektrycznego za 600 marek niemieckich. - Wciąż słyszę „bleh-bleh-blehhhhhhh” ostrza, które powoli pryska, aż się zatrzymuje i ten mrożący krew w żyłach krzyk - powiedział Kroeger.

'To było fantastyczne.' Dodaj swój incydent DUI z 2008 roku do powyższych przykładów i łatwo zobaczyć, jak mało dba o innych, coś, co nie pozostało niezauważone przez fanów ani opinię publiczną.

Hipokryzja i komercyjny wizerunek zespołu

W utworze „Edge of a Revolution” z 2014 roku Kroeger nazywa ludzi z Wall Street zwykłymi złodziejami i wykrzykuje ogólne, płaskie teksty, które są przedmiotem protestów i demonstracji w uczelniach sztuk wyzwolonych od lat 60. XX wieku, takich jak „Chcemy zmiany i jak”. czy tam dotrzemy? Rewolucja. Oczywiście ta piosenka została całkowicie zniszczona przez krytyków i fanów, ponieważ sami Nickelback są jednym z najbardziej korporacyjnych zespołów wszechczasów.

Sam Chad Kroeger jest wart około 60 milionów dolarów i narzeka na koncentrację bogactwa na Wall Street. Jaki jest w tym sens?

Kolejny gwóźdź do trumny Nickelbacka trafił podczas koncertu w Alberta Flood Aid, który zagrali w 2013 roku. Ponad 32 000 ludzi wzięło udział w transmitowanym na żywo festiwalu, który zebrał 1,5 miliona dolarów na pomoc przeciwpowodziową. Wszyscy byli w radosnym nastroju, żłobiąc do dżemów, ciesząc się duchem dawania i dzielenia się. Ale wszystko się zmieniło, gdy Nickelback wszedł na scenę i zażądał przerwania transmisji na żywo. Reakcja na media społecznościowe była szybka i brutalna. Fani Nickelback protestowali przeciwko decyzji zespołu, podczas gdy inni krytykowali zespół za skąpstwo w swojej muzyce na imprezie stworzonej w celu promowania dobrej woli.

czy Muhammad Ali miał jakichś synów?

Pozwolili „Rockstar” otrzymać licencję na reklamę mebli

Być może Nickelback osiągnął apogeum wyprzedaży, kiedy w 2008 r. Wydał licencję na swój przebój „Rockstar” z 2005 r. Na reklamę mebli w Wielkiej Brytanii. Reklama jest równie godna zawodu jak muzyka zespołu, jeśli nie gorsza. Jeśli masz na to apetyt i nic nie jadłeś przez ostatnie kilka godzin lub są to gatunki, które nie są łatwo wrażliwe, możesz obejrzeć powyższą reklamę. Jeśli nie, po prostu uwierz nam na słowo i wiedz, że to żałosne.

Reklama była dowodem na to, że Nickelback tak naprawdę nie przejmował się tym, jak odbierana jest ich muzyka, i pokazywała brak smaku zespołu, niezdolność do zrozumienia różnicy między prawdziwym zespołem a szafą grającą.

Gniew Internetu: ostatni gwóźdź do trumny

Internet to bezlitosne, nieprzyjemne miejsce i wystarczy dwie minuty w sekcji komentarzy do filmu na YouTube, aby to wiedzieć. Dla Nickelbacka era mediów społecznościowych oznaczała, że ​​jest teraz miejsce dla hejterów, którzy mogą sprzeciwić się zespołowi szybciej niż kiedykolwiek, jednocząc siły i wykorzystując nieograniczoną kreatywność, jaką oferuje świat memów, aby całkowicie rozerwać i tak już nadszarpnięty wizerunek zespołu na strzępy. .

Jednym z godnych uwagi przykładów jest strona na Facebooku zatytułowana „Czy ta marynata może zdobyć więcej fanów niż Nickelback?” Według Opiekun , w pewnym momencie w 2010 roku fanpage pikle miał więcej fanów niż fanpage zespołu (porównaj 1,47 miliona fanów pikle z 1,42 miliona zwolenników Nickelback). Napisy Anti-Nickelback zaczęły pojawiać się w popularnych modny mem takie jak „Grumpy Cat” i „Bad Luck Brian”. Niektóre z tych memów wyśmiewały określone rzeczy, takie jak włosy Kroegera. Inni po prostu naśmiewali się z Nickelbacka za to, że jest Nickelback.

Co gorsza, Nickelback uważa, że ​​to absolutnie zabawne, że cały internet ich nienawidzi. Zespół twierdzi, że żartuje i nikt nie naśmiewa się z nich bardziej niż z siebie nawzajem.

Ale z pewnością nie śmiali się, kiedy w 2012 roku nakłonili swoich prawników do usunięcia strony parodiującej ich piosenkę „Photograph”. Oczywiście kanał YouTube College Humor uratował sytuację, szybko chwytając się i tworząc kolejną parodię zatytułowaną „Look at ten Instagram, a reszta to wspaniała historia internetu.